Prof. Frances Kuo, psycholog z University of Illinois w Urbana-Champaign podczas tegorocznego zjazdu American Association for the Advancement of Science przedstawiła wyniki swoich badań nad osobami pozbawionymi dostępu do przyrody.


 

Kuo obserwowała mieszkańców jednakowych osiedli domów komunalnych w Chicago, z których część otoczona była zielenią, a część – wyłącznie asfaltem i betonem. Stwierdziła pewne różnice w samopoczuciu, zachowaniu oraz stanie zdrowia mieszkańców. Wykluczono ich zależność od większej zamożności, lepszych warunków mieszkaniowych czy sympatyczniejszych sąsiadów poszczególnych osiedli, wiązały się jedynie z otoczeniem przyrody – lub też jej brakiem.
 

Okazało się, że mieszkańcy osiedli pozbawionych zieleni mieli więcej konfliktów, byli mniej uprzejmi dla siebie nawzajem, gorzej opiekowali się dziećmi podczas ich zabaw na podwórku, częściej popełniali przestępstwa przeciw mieniu i bardziej śmiecili.
 

U osób pozbawionych kontaktu z naturą zaobserwowano także symptomy psychicznego oraz fizycznego rozbicia, większe problemy z koncentracją, funkcjami poznawczymi, gorszą organizację w zarządzaniu codziennymi sprawami oraz słabszą kontrolę impulsywności.
 

Co więcej, poczucie zadowolenia ze swego życia oraz zdrowia fizycznego u mieszkańców betonowych osiedli było znacznie niższe niż u mieszkańców osiedli otoczonych trawą i drzewami. Ci pierwsi wolniej wracali też do zdrowia po operacjach chirurgicznych, a dzieci nie mający kontaktu z naturą częściej cierpiały na otyłość.

 

Kuo tłumaczy, że ludzkość 99,5% swojej ewolucyjnej historii spędziła głęboko osadzona w środowisku naturalnym, dlatego jego brak jest dla nas tak bardzo dotkliwy. Widok wody i drzew działa na nas bardzo silnie - kojąc skołatane w pędzie życia nerwy. Jesteśmy uzależnieni od zieleni, bez niej jakość życia znacznie się pogarsza, podobnie jak w przypadku zwierząt mieszkających w zoo, które nierzadko cierpią i umierają znacznie wcześniej niż w swoim naturalnym środowisku.