Hiszpańscy psycholodzy wyszczególnili 4 odmienne typy kompulsywnych hazardzistów. Według ich opisu, tylko u jednego z nich występują symptomy znaczącej patologii.









Dotychczasowa definicja patologicznego hazardu wyjaśniała, iż jest to pewien rodzaj zaburzenia kontroli nad impulsami, mającego skutki natury ekonomicznej i społecznej. Ta ogólna definicja zdaniem Hiszpanów nie uwzględniała złożoności zjawiska.









Specjaliści zbadali 1171 osób i na tej podstawie wyodrębnili cztery typy hazardzistów, z których typ I i II stanowią patologiczni hazardziści, którzy mają problem z kontrolowaniem swoich reakcji, ale tylko typ I przejawia symptomy znaczącej psychopatologii i cechuje go wysoka impulsywność oraz nasilona skłonność do poszukiwania wrażeń.






I tak:






Typ I - to hazardziści zdezorganizowani i niestabilni emocjonalnie – przejawiający cechy osobowości schizotypowej (która potrzebuje ludzi, ale się ich obawia i wycofuje, w towarzystwie odczuwa wzmożoną złość, zmaga się z iluzjami, zwłaszcza dotyczącymi swojego ciała), to osoby bardzo impulsywne, uzależnione od alkoholu i innych używek, wcześnie zostają hazardzistami, występują u nich zmiany psychopatologiczne.





Typ II – tzw. schizoidalny – przejawia wysoki stopień unikania, dystansuje się społecznie i nadużywa alkoholu.





Typ III – zaliczający się do niego hazardziści są wrażliwi na nagrody, cechuje ich silna potrzeba poszukiwania wrażeń, impulsywność oraz brak zmian psychopatologicznych.





Typ IV – to świetnie funkcjonujący i przystosowani hazardziści, wolni od innych uzależnień, bez zmian psychopatologicznych.








Zdaniem Hiszpanów w stosunku do każdej podgrupy hazardzistów powinno się stosować różne metody leczenia, dzięki czemu można zareagować na specyficzne problemy poszczególnych osób.