Zaburzenie odżywiania w jakiejkolwiek postaci jest czynnikiem zagrażającym zdrowiu i destabilizującym całe życie chorej osoby. Podjęcie próby leczenia na własną rękę nie zawsze kończy się sukcesem. Istotny jest stopień zaawansowania choroby, okres jej trwania oraz osobowość i charakter zainteresowanego. Niektórzy są w stanie sami pokonać zaburzenie, inni potrzebują pomocy z zewnątrz. W każdym przypadku „wyjście na prostą” musi być poprzedzone wyrażeniem chęci powrotu do zdrowego sposobu odżywiania się.

Uświadomienie sobie problemu, przyznanie się przed samym sobą, iż cierpi się na zaburzenie łaknienia lub m się zaburzony obraz własnego ciała to pierwszy krok w powrocie do zdrowia. Tak jak w przypadku innych uzależnień, im szybciej ono nastąpi – tym leczenie będzie szybsze i mniej bolesne. Gdy właściwe rozpoznanie choroby opóźnia się, jej objawy wraz z upływem czasu mogą się zaostrzać, pogłębiać i utrwalać zaburzenie. Oznacza to więc dłuższą i bardziej skomplikowaną drogę rekonwalescencji, najczęściej wymagającą pomocy specjalistów.

Nie będzie ona jednak w ogóle możliwa, jeśli leczenie będzie przymusem z zewnątrz. Chęć i odpowiednia motywacja do zmiany nawyków żywieniowych ze strony samego zainteresowanego – jest pierwszym krokiem, którego nie sposób pominąć. Ustalenie punktu, w którym znajduje się ona teraz pozwoli na wykonanie kolejnego kroku.

Warto na tym etapie wyobrazić sobie, jak mogłoby wyglądać życie wolne od problemu, z którym dana osoba się zmaga. Można spróbować zrobić bilans korzyści i strat swoich nieprawidłowych zachowań, określić, co je podtrzymuje. Należy dążyć do szczerego uświadomienia sobie własnych uczuć przed, w trakcie oraz w następstwie np. napadu żarłoczności przy bulimii. Prawdopodobnie zaburzenie odżywiania powstało na skutek próby rozwiązania w ten sposób innych problemów emocjonalnych.

Pomocne w zrozumieniu własnych uczuć i motywów takich a nie innych zwyczajów jedzeniowych w większości przypadków jest prowadzenie dziennika. Przelewanie myśli na papier pozwala na spojrzenie na nie z dystansu, ukazanie ich irracjonalności oraz dostrzeżenie rozwiązania. Zidentyfikowanie negatywnych myśli to kolejny krok ku pokonaniu zaburzenia, gdyż problemy z jedzeniem często są tylko „przykrywką” problemów. Próba poznania własnych emocji to trudny proces, wymagający czasu i wysiłku. Jednak jako podłoże negatywnych nawyków żywieniowych odgrywa kluczową rolę w pokonaniu ich.

By je zmienić, najpierw należy dokładnie je poznać. W tym celu także zaleca się zapisywanie wszystkich posiłków oraz czynności i uczuć z nimi związanych. Spojrzenie na nie w dłuższej perspektywie pozwala zauważyć pewne prawidłowości, np. to, że zwykle po okresie głodzenia się następuje napad obżarstwa, nie zjedzenie śniadania wiąże się z atakiem silnego głodu po południu itd.

W tym świetle jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest próba rozłożenia posiłków na cały dzień, zaczynając od prawidłowego śniadania.

Sytuacją docelową jest taka, w której spożywanie każdego posiłku będzie odbywać się bezstresowo, a jedzenie będzie odgrywać mniejszą rolę w życiu. Zmiana zakorzenionych nawyków z pewnością nie jest czymś łatwym, wymaga sporo samozaparcia i woli walki z samym sobą i własnymi słabościami.

Pomóc może jedzenie posiłków o regularnych porach, w towarzystwie innych osób. Można je planować wcześniej tak, by wiedzieć co i kiedy będzie się jadło.

Nie koniecznie zmiana nawyków musi być od razu kompleksowa, można dążyć do niej stopniowo, małymi kroczkami, gdyż tak jest po prostu najbezpieczniej. Można wprowadzać stałą porę jednego posiłku w każdym tygodniu, zaczynając np. od śniadania. Później należy wprowadzać kolejne, aż do całkowitego uregulowania dziennego planu posiłków. Tempo wprowadzania zmian powinno być dostosowane do indywidualnych możliwości oraz rodzaju zaburzenia. W tym okresie także powinno się kontrolować cały proces za pomocą spisywania tego, co się zjadło.

Docelowe nauczenie się spożywania regularnych posiłków w kontrolowany sposób, co 3-4 godziny oznacza jedzenie trzech posiłków głównych oraz dwóch przekąsek w ciągu dnia. Jedzenie o określonych porach jest szczególnie istotne, gdyż w etapie pokonywania choroby, dana osoba nie powinna ufać swoim doznaniom głodu czy sytości, gdyż są one po prostu rozregulowane.

Wyeliminowanie diety odchudzającej, napadów objadania się oraz innych nieprawidłowych praktyk, np. przeczyszczania się doprowadzą do osiągnięcia naturalnej, optymalnej dla organizmu wagi.