Zapobieganie anoreksji, proces zdrowienia i ponownej adaptacji właściwych nawyków żywienia zależy nie tylko od pacjenta, choć to jego wola jest tu kluczowa. Zaburzenia łaknienia dotykają w znacznym stopniu ludzi młodych, których osobowość dopiero kształtowana jest poprzez społeczne więzi i relacje. Gdy są one nieprawidłowe, znacznie wzrasta ryzyko pojawienia się anoreksji. Dlatego już od początku wchodzenia dziecka w dorosłość, rodzice powinni być świadomi dobrych i złych sposobów jego wychowania.

Nie zawsze jednak problemu udaje się uniknąć, dlatego w momencie zauważenia niepokojących objawów – należy niezwłocznie rozpocząć działanie prowadzące do wyeliminowania ich. Odpowiedzialnością za chorobę nie można obarczyć jedynie rodziców. Szybko zmieniająca się rzeczywistość, zagrożenia spoza środowiska domowego sprawiają, iż czasem nie jest możliwe unikniecie groźnych konsekwencji. Niezwykle istotne jest więc zauważenie problemu, rozsądne podejście do niego oraz podjęcie próby pomocy chorej osobie.

Podstawą do tego jest nabycie odpowiedniej wiedzy dotyczącej podłoża anoreksji, jej uwarunkowań. Należy poznać pewne mechanizmy myślenia osoby z zaburzeniami odżywiania. Nakłonienie jej do podjęcia leczenia może stanowić nie lada wyzwanie, jednak przede wszystkim trzeba tego chcieć…Gdy cierpi kochana osoba, sił do pomocy nigdy nie brakuje, dlatego należy wierzyć, iż wspólnymi siłami uda się pokonać chorobę.

Mimo ogólnej wiedzy, każda osoba wymaga indywidualnego podejścia, każdy bowiem niesie niepowtarzalny bagaż doświadczeń i przeżyć. Stąd, oprócz fachowego rozpoznania tematu, bardzo istotny jest dobry kontakt osoby pragnącej pomóc z tą, która jej wymaga. Ułatwia to prowadzenie szczerych rozmów i w rezultacie wspólną zgodę na podjęcie terapii.

Skuteczna pomoc w walce z chorobą obejmuje kilka etapów. Zdobycie odpowiedniej wiedzy, która pomaga rozpoznać objawy anoreksji, musi być jednoczesna ze zrozumieniem, iż zaburzenia jedzenia nie dotyczą jedynie samego odżywiania, a w ogromnym stopniu odnoszą się do wewnętrznego stanu uczuć, emocji, lęków. Przyznanie, iż własne dziecko, lub inną bliską osobę dotyczy tego typu problem – może okazać się bardzo trudne. Ważne, by nie obwiniać się wzajemnie o zaistnienie takiej sytuacji, tylko wyciągnąć konstruktywne wnioski na przyszłość, a w pierwszej kolejności skonfrontować się wspólnie z chorobą. Należy poszukać najlepszej drogi do wyleczenia, a w razie porażek, szukać nowych rozwiązań. Nie lada wyzwaniem jest zrozumienie własnego dziecka lub partnera, który nagle zaczyna uparcie odmawiać przyjmowania pożywienia. W tej sytuacji nieocenioną pomocą okazuje się sięgnięcie do fachowej literatury, tematycznych portali internetowych, grup wsparcia, a przede wszystkim zasięgnięcie porady specjalistów - neurologów, psychiatrów, psychologów, dietetyków. Są oni wiarygodnym źródłem cennych wskazówek, a zastosowanie się do ich zaleceń pozwoli osobom bliskim przyjąć taki model postępowania wobec kogoś, kto potrzebuje pomocy, który w efekcie będzie stanowił pierwszy krok do wyleczenia. Kluczową kwestią jest oprowadzenie do stanu, kiedy będzie ona umiała radzić sobie ze swoimi kłopotami w sposób bardziej skuteczny i zdrowy niż głodzenie się.

Niestety, często zdarza się, że rodzina zauważa problem i reaguje zbyt późno. Powinien zaniepokoić już fakt, gdy osoba bliska notorycznie unika zasiadania do wspólnych posiłków, zmienia się jej zachowanie, nastroje i oczywiście także wygląd. Jako mechanizm obronny przed kontaktami z rodziną w miejsce normalnych relacji pojawia się agresja. Anorektycy wykazują się ponadto dużym sprytem w kamuflowaniu swojego stanu, potrafią umiejętnie manipulować swoją rodziną. Pierwsze objawy takie jak kolejne diety, zmiany w wyglądzie zewnętrznym, impulsywne zachowanie czy arogancja tłumaczone jest stresem czy buntem dojrzewającego młodego człowieka. Natomiast, gdy stan osoby bliskiej jest już bez trudu zauważalny, świadczy o jego dalekim zaawansowaniu i wyleczenie stanowi tym większy problem. Dlatego – NALEŻY REAGOWAĆ NA PIERWSZE NIEPOKOJĄCE SYGNAŁY. Anoreksja - to choroba psychiki. Osoba, która na nią zachorowała - w taki właśnie sposób sygnalizuje swoim ciałem, że jej stan emocjonalny jest w złej kondycji i potrzebuje ze strony bliskich wsparcia, akceptacji i zrozumienia.

W pułapkę anoreksji wpada się bardzo łatwo, natomiast wydostanie się z niej jest to proces bardzo długi oraz skomplikowany. Uzupełnienie wszystkich spustoszeń powstałych w organizmie jest niezwykle trudne. Także uzależnienie psychiczne osoby chorującej na anoreksję jest tak duże, że potrzeba wiele czasu, trudu i pracy, by je pokonać. W proces zdrowienia wpisane są niejako zarówno sukcesy, jak i porażki, zdarza się tak, że u pacjenta, który znajduje się na drodze do wyleczenia, następuje załamanie choroby i pracę trzeba rozpoczynać od nowa. Należy być tego świadomym, nie tracić wiary i nieustannie wspierać bliską osobę.

Dla osób, które nie przekroczyły jeszcze osiemnastu lat, pomocy należy szukać w poradniach zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Osoby pełnoletnie otrzymają ją w poradniach psychiatrycznych państwowych lub prywatnych. Przede wszystkim nie można zwlekać z postawieniem diagnozy oraz rozpoczęciem ewentualnego leczenia. Nie leczona anoreksja może doprowadzić nawet do śmierci…Jeśli w stosunku do bliskiej osoby pada podejrzenie, iż stała się ona ofiarą anoreksji, należy poszukać pomocy specjalisty. Przede wszystkim pomoże on sprawdzić, czy przypuszczenia te są zasadne - większość nastolatek w pewnym momencie zaczyna się odchudzać, nie zawsze robi to w nieprawidłowy sposób.

Warto mieć świadomość, iż leczenie może potrwać nawet kilka lat. Jeśli dotyczy osoby niepełnoletniej, zależnej od rodziny i mieszkającej z nią, równolegle prowadzona jest terapia dla wszystkich członków rodziny. Pomaga ona przyjąć przez nich odpowiedni sposób zachowania wobec chorej. Uczy jak postępować, gdy odmawia przyjmowania posiłków, jak ją wspierać i pomagać w walce z chorobą. Taka pomoc jest kluczowa, bez niej leczenie prawdopodobnie będzie nieskuteczne.