Według statystyk około 10% ludzi choć raz coś kiedyś ukradło. Dla połowy przypadków była to tylko jednorazowa, drobna kradzież popełniona przy "okazji, która czyni złodzieja".


Jednak część osób charakteryzuje kradnie regularnie, ponieważ…musi, mimo że nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć tego powodów.


Kleptomania to zaburzenie psychiczne, polegające na występowaniu silnego, wręcz niemożliwego do pokonania popędu do kradzieży. Osoba z taką skłonnością działa pod przymusem wewnętrznym, kradnie zwykle rzeczy kompletnie niepotrzebne. Jednocześnie zdaje sobie sprawę z aspołecznego charakteru swoich poczynań, ma z tego powodu wyrzuty sumienia, jednak mimo to po pewnym czasie znowu powtarza przywłaszczanie sobie cudzej własności.



Kradną wszyscy, kobiety, mężczyźni, dzieci, nastolatki, dorośli, bogaci i biedni, ale jak pokazują badania, w sidła kleptomanii zazwyczaj wpadają ludzie młodzi, przed trzydziestką.


Są to najczęściej osoby, u których występują jakieś zaburzenia psychiczne w zachowaniu lub nastroju. Na rozwój kleptomanii oprócz zaburzeń odżywiania czy obsesji seksualnych mogą również mieć wpływ określone geny.
Niektórzy specjaliści twierdzą, że kleptomanem zostaje się zazwyczaj przez przypadek, podobnie jak to bywa z uzależnieniem np. od hazardu.


Kleptomanii sprzyjają sytuacje stresowe, życiowe porażki i kryzysy. W takich momentach kradzież stanowi nagrodę za wszelkie niepowodzenia. Dodatkowo łączy się z podnieceniem, ryzykiem, skokiem adrenaliny we krwi, a niektórych kusi takie niebezpieczeństwo.


Jednoznaczne podłoże tego „nałogu" nie jest do końca poznane. Kleptomania przypomina inne uzależnienia, np. od seksu. W podobny sposób podnosi poziom adrenaliny, wywołuje błogostan i odpręża, jednak po fakcie wywołuje poczucie winy i wyrzuty sumienia. Jednak pomimo tych nieprzyjemnych uczuć, kleptoman zdaje sobie sprawę, że dalej będzie dopuszczał się kradzieży, czuje niesmak z powodu swojego postępowania, ale nie potrafi nad nim zapanować.
Skłonność kleptomana uaktywnia się nagle, w sytuacji stresowej, niezależnie od woli chorego. Często kradnie wówczas przedmioty zbyteczne, które w rzeczywistości nie zaspokajają żadnej jego potrzeby. Kradzione przedmioty często są wyrzucane tuż po fakcie.


Leczenie tego zaburzenia jest bardzo trudne, ponieważ kleptoman nigdy sam nie zgłosi się na leczenie. Jedynie terapia psychologiczna i podawanie leków podnoszących poziom serotoniny są w stanie złagodzić lub wyeliminować objawy kleptomanii.


Najczęściej problem dostrzegany jest dopiero wtedy, gdy kilkurazowe przyłapanie na kradzieży powoduje kłopoty z prawem i społeczny ostracyzm.