Terapia pacjentów, u których stwierdzono zaburzenie odżywiania polegające na kompulsywnym objadaniu się musi obejmować kilka aspektów, a mianowicie: konfrontację z problemem, czyli dostrzeżenie go wraz z konsekwencjami, z jakimi się on wiąże oraz podjęcie świadomej decyzji o rozpoczęciu leczenia, a także wyrażenie chęci zmiany dotychczasowych zwyczajów żywieniowych.

Pokonanie zaburzenia własnymi siłami jest bardzo trudne, dlatego obecność osoby, która okaże zrozumienie i zapewni psychiczne wsparcie jest bardzo pomocna w procesie jego leczenia.

Jakiekolwiek zmiany w kierunku zwalczenia destrukcyjnych zwyczajów żywieniowych mogą nastąpić jedynie wówczas, gdy pacjent uświadomi sobie istotę swojego problemu oraz to, że zaburzenia odżywiania stanowią zagrożenie dla jego zdrowia.

Na początku postępowania terapeutycznego znajduje się konieczność ustalenia jego celów. Ich jasne sformułowanie i wyrażenie w zrozumiały i konkretny sposób zmniejsza bowiem ryzyko odtwarzania mechanizmów zaburzenia w innych kontekstach funkcjonowania. Owe cele można podzielić na ogólne, a więc te odnoszące się do problemów natury emocjonalnej i behawioralnej oraz na szczegółowe, które będą realizowane na bieżąco podczas poszczególnych etapów trwania terapii.

Kierunek dalszej pracy wyznaczany jest następnie poprzez ustalenie hierarchii tych celów. Ich istota i czas realizacji może być różna i powinna być wyznaczana indywidualnie w każdym przypadku. W przypadku leczenia zaburzeń odżywiania ustala się zazwyczaj optymalny odcinek czasu, w którym powinny nastąpić określone zmiany ale w sposób, który nie będzie wywierał na pacjencie nadmiernej presji. W procesie tym obowiązuje zasada drobnych kroków, zmierzających powoli do ostatecznego celu.

Plan terapii powinien być zaakceptowany zarówno przez samego pacjenta, jego terapeutę, a także członków rodziny. Powinni oni uwzględnić także fakt, iż nie zawsze choremu udaje się od razu wykonać poszczególne kroki w wyznaczonym czasie, niekiedy niektóre etapy terapii wymagają od niego więcej wysiłku i są bardziej czasochłonne, niż założono. Często też w leczeniu zaburzeń tego typu sukcesy przeplatają się z nawrotami, dlatego powinno się mieć świadomość, że mogą one mieć miejsce.

Należy pamiętać, że każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia, które uwzględnia wszystkie aspekty choroby, począwszy od jej obrazu klinicznego, przez przebieg i czas trwania choroby, problematykę indywidualną i rodzinną, aż do motywacji do leczenia i zakresu współpracy. Zawsze powinno ono obejmować różnorodne obszary funkcjonowania chorego, dlatego często w procesie leczenia stosuje się jednocześnie wiele metod terapeutycznych, dostosowanych do konkretnego przypadku.

Rola terapeuty

Kontakt z terapeutą powinien stworzyć choremu możliwość samookreślenia się, odkrycia własnych emocji, poznania mechanizmu reakcji na określone bodźce oraz wzięcia odpowiedzialności za własne zachowanie. Specjalista demaskuje ukryte funkcje zaburzenia, pomaga sprecyzować problem oraz jest przewodnikiem w ustalaniu poszczególnych celów oraz całej drogi psychoterapii. Rolą terapeuty jest także obiektywna ocena postępów leczenia oraz wpieranie w ewentualnych porażkach. Kontroluje on przebieg terapii, jeśli zachodzi potrzeba – określa tempo zmian masy ciała, a także decyduje, kiedy pacjent powinien zostać hospitalizowany ze względu na bezpośrednie zagrożenie jego życia. Specjalista edukuje ponadto pacjenta i jego bliskich na temat zaburzeń odżywiania, uczy sposobów radzenia sobie z problemami podczas trwania terapii, ale także po jej zakończeniu.

Doświadczenia zdobyte w pracy z lekarzem stanowią podstawę do wykorzystania ich w realnym życiu, po zakończeni leczenia.

Rola bliskich

Osoba cierpiąca na zaburzenia odżywiania wymaga troski, cierpliwości, poczucia bezpieczeństwa i zrozumienia, dlatego też wsparcie rodziców lub osób bliskich jest dla niej niezmiernie istotne. Często stanowi o powodzeniu terapii.

Decyzja o podjęciu leczenia powinna wyjść od samego pacjenta, jednak w momencie, gdy nie ukończył on 18 roku życia – mogą podjąć ją rodzice lub prawni opiekunowie.
Poziom zaangażowania bliskich w terapię zależy od wieku pacjenta, powinno być tym większe, im jest on młodszy. Po osiągnięciu pełnoletności chorej osoby to od niej zależy, czy dopuści rodziców do informacji o przebiegu terapii.

Już na samym jej początku powinno ustalić się rolę, jaką będą pełnić w niej osoby z najbliższego otoczenia pacjenta. Jednocześnie w relacjach pacjent – terapeuta – rodzina powinno się wykluczyć sytuację wzajemnego obwiniania się o wystąpienie zaburzenia.

Okazją do rozszerzania wiedzy, wzajemnego dzielenia się informacjami i doświadczeniami na temat zaburzeń odżywiania jest uczestnictwo bliskich w tzw. grupach wsparcia dla rodziców.