Żałoba powinna być procesem, który pozwala uporać się ze stratą kogoś bliskiego. Jej prawidłowy przebieg powinien obejmować poszczególne fazy, z których ostatnią jest nabycie umiejętności funkcjonowania bez zmarłego. Niektóre osoby nie potrafią sobie poradzić ze stratą kogoś, kogo kochali. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles zbadali mózgi osób pozostających w długotrwałej żałobie. Wykazali, iż może mieć ona właściwości uzależniające.
Kiedy kochana osoba żyje, bliskość jej samej lub przedmiotów, które ją przypominają uaktywnia neurony w tzw. centrach nagrody. Gdy umiera, niektórzy przystosowują się do straty, przestają doświadczać owych właściwości nagradzających z nią związanych.
Natomiast ci, którzy się potrafią się pogodzić z utratą, nadal pragną opisanej stymulacji. Centra nagrody aktywują się u nich bez udziału woli za każdym razem, gdy działa na nich bodziec kojarzony ze zmarłym.
Osoby takie nie doświadczają wprawdzie tego stanu jako emocjonalnej satysfakcji, jednak wytwarza się u nich, charakterystyczny dla uzależnienia, pociąg do określonej reakcji mózgu.